ديري است آواي بلند مؤذنان از فراز مناره ها جهان رابه رويش مي خواند. مناره ها با اذان قامت افراشته تر مي شوند. سالهاست كه بشر از فراز نام محمد(ص) عرش را به تماشا مي نشيند. اين نام نجيب از پسِ قرنها همچنان تابناك و درخشان باقي مانده است. نامي كه تاريخ با تمام شكوهش در برابر آن بزرگ مرد سر تعظيم فرو مي آورد و امروز آوازه اش شرق وغرب عالَم را درنوَرديده است.
محمد(ص) «رحمت للعالمين» است، پيامبرِ خويش را برترناديده از ديگران كه با «انابشر مثلكم» دريايي دل را با خود همراه كرد. او رسول رهايي ومهر باني بود. درشبه جزيره عربستان تهي از تاريخ و افتخار او بنيان تمدني را نهاد كه بشر امروز به آن مباهات مي كند. هنوز هم نام محمد(ص) بي تابمان مي كند. به وجد مي آوردمان. مولوي حق داشته است درهراذان با شنيدن نام محمد(ص) از جاي برخيزد و به حرمت اين نام، برپاي ايستاده بگويد:
اين مبارك ميلاد بهانه اي است تا دل هايمان رابي حصارتركنيم. پوست بيندازيم ونفرت ها را از دل بتكانيم.هفته ي وحدت كه با تدبير يكي ازفرهيخته عالمان والاي روزگارمان نامگذاري شد فرصتي است تا دمي نيك بنگريم وببينيم ما دركجاي جهان ايستاده ايم؟ بنگريم وبينيم ما پا جاي محمد(ص) نهادگان با خويش كرده ايم؟ شيعه و سني را چه قدر به هم نزديك كرده ايم؟ تا كي بايد بر اين طبل هاي عداوت بكوبيم وخويش را فراتر از ديگران ببينيم وبپنداريم كه ما سرآمديم؟
پيروان محمد(ص) نبايد وحدت رادر يك هفته خلاصه كنند. اين به سمت قبله ي واحد ايستادگان، اين قرآن واحد خوانان، اين «اشهد ان محمدارسول الله» بر لبان چرا بايد اين گونه با هم بيگانه باشند و از آن سو كينه ورزان درستيز با تمام اديان اين گونه بر پيامبرمان، برباورمان تاختن آورند و ما هنوز در بند برتربيني خويش باشيم؟
دامن زدن دشمنان به اختلافات شيعه و سني دراين روزگار درد بزرگي است كه بايد كاربه دستان تا دير نشده تدبيري كنند وبزرگتراز آن درد برهم تازي ياران ديروز است كه امروز سخت باهم بيگانه اند واين ملت تير و تركش خورده و مشت گره كرده و انقلاب كرده و صدها سختي را تاب آورده درحيرتند كه به راستي دراين ملك چه خبر است؟ چرا دراين ساليان دشمن پرور شده ايم و گوش بر بسياري حق گويي ها بسته ايم و صداي ناهمسو با خويش را با بدترين زبان پاسخگوييم؟
مردم انقلابيون ديروز را، رنج كشيدگان در دل زندان هاي ديروز را، بي ادعايان مظلوم سكوت پيشه كرده ي امروز را خوب مي شناسند. مردم درحيرت اند چرا ياران ديروز انقلاب، امروز با هم بيگانه اند؟ چرا عده اي دراين مملكت فقط بذر نفاق مي افكنند؟ چرا عده اي با رياكاري چنان پيش رفته اند كه خود را ميراث دار همه ي ارزشهاي نظام مي دانند؟چرا عده اي فكر مي كنند كه هميشه حق با آنهاست؟ چرا نصيحت مشفقان پاي پيش نهاده براي وحدت و گفتگو عده اي را برآشفته است؟ اين برخويش لرزان چه منافعي از نفاق و بذر عداوت افشاني دارند؟
چرا بايد افسوس بزرگ مرداني چون اميركبير و مصدق و... را بخوريم و در اين روزگار خود قلم در دست گرفته ايم و هرچه دلمان مي خواهد نثاربزرگاني مي كنيم كه همين مردم انقلابي و با بصيرت چندين سال، آنها را به عنوان رئيس جمهور برگزيده اند وحالا با آن برگزيدگان ملت دارند چه كرده ايم نمي دانم؟
چرا برخي سرمايه هاي كشور را به نوعي خانه نشين كرده ايم و در اين خياليم كه داريم خدمت بزرگي به كشورمان مي كنيم؟ مردم سؤال بزرگ بي پاسخي را سالهاست كه دارند اين است كه: ما كه همواره به سي وچند سال انقلابمان افتخار مي كنيم اين انقلاب كردگان، اين رؤساي كابينه هاي پس از انقلابمان كجايند؟ هاشمي، خاتمي و... كه هركدام 8 سال سكاندار دولت بودند اگر ناراست بوده اند چرا فرصت ادامه ي خدمت داده ايم واگر صادق بوده اند كه بوده اند اين چه منطقي است كه عده اي هتاك و... براين سرمايه هاي اين ملت مي تازند و با بدنام ساختن بزرگان، حكومت را با بحران مشروعيت در اذهان روبرو مي كنند؟
بايد كسي پاي پيش بگذارد، بايد براي نزديكي قلوب، براي ناهراسيدن از يكديگر، براي پذيرش نظر مخالف، براي «رحماء بينهم» تدبيري بينديشد.درشگفتم چرا بزرگان سكوت پيشه كرده اند وبراي پايان دادن به اين دشمن سازي ها وبا هم ستيزي ها پاي پيش نمي گذارند؟ كاش اين بزرگواران زودتر رحمت رسول را درگوشمان زمزمه كنند؟
ميلاد رسول وهفته ي وحدت سالهاست كه مي آيد و مي رود و برخي از ما از زبانمان فقط مرگ مي بارد، فقط نفرت مي كاريم، فقط فرياد ونهيب را آموخته ايم، ما با همان بغض وعداوت ها داريم خودمان راپير مي كنيم، زمينگير مي كنيم.چرا دري از رحمت بر دلمان نمي گشاييم؟ چرابرخي قلمهاي نفاق افكن وتهمت زن در اين مملكت هرچه مي خواهند مي نويسند ؟
محمدا:
مهرت رابه سمت ما روانه كن، چشمه اي ازحكمتت رابر ما جاري كن، يك بار ديگر درِمكتبت را برروي ما بيگانگان بايكديگر بگشا، سخت به رحمتت، به مهرت، به عطوفتت محتاجيم...!
